Tim Van Laere Gallery presenteert een tentoonstelling van Leiko Ikemura
Tim Van Laere Gallery presenteert Riding the Waves, een solotentoonstelling van Leiko Ikemura waarin een selectie schilderijen en sculpturen worden getoond uit eerdere fasen van de Zwitsers-Japanse kunstenaar, evenals recente werken. Sinds ze in 1972 Japan verliet, heeft Ikemura in verschillende Europese steden gewoond. In haar omvangrijke oeuvre, dat ze sinds de jaren tachtig als beeldhouwer, schilder en illustrator heeft ontwikkeld, combineert ze elementen van Europese en Aziatische kunst.
De tentoonstelling toont de verbondenheid van de natuur – mens, dier, plant of mineraal – in een eeuwige cirkel van leven, dood en vernieuwing. De werken worden altijd gepresenteerd in een staat van wording. De overgang van het picturale vlak tussen mens, dier en natuur is nauwelijks voelbaar. In haar werk verkent Ikemura thema's als hybriditeit, interculturaliteit, seksualiteit en de dood. Ze werkt op het snijvlak van abstractie en figuratie, wisselt vloeiend tussen media en doordrenkt haar stukken met rauwe energie en emotie. De exotische landschappen van Ikemura komen voort uit tempera-achtige wassingen. Haar terracotta en bronzen sculpturen zijn zowel vrouwelijk als tijdloos en haar unieke beeldtaal manifesteert zich in landschappen en figuren die een gevoel van verlies oproepen. Of ze nu de kracht van de vrouwelijke vorm viert of een mistig droomlandschap verkent, Ikemura bereikt een unieke synthese van culturen, tradities en percepties in alles wat ze creëert. Alle figuren van Ikemura lijken dicht bij de randen te bestaan - soms letterlijk, zoals in Sinus Spring (2018), een groot drieluik dat van de muur zingt in wassingen van zuurrood, mandarijn, pauw en mosterd. Spookachtige vrouwelijke vormen zweven door een kronkelig landschap met visuele echoën zowel in hun kleuren als hun vloeiende vormen. Hun lichamen missen definities en grenzen. Ze bezetten een liminale ruimte die deels fysionomie, deels geologie is; deels aanwezigheid, deels afwezigheid.
Sinds Leiko Ikemura in de jaren zeventig opkwam, heeft ze de representaties van het vrouwelijke onderzocht, met de nadruk op de onschuld van de kindertijd en de overgang van meisje naar vrouw. Door haar meisjesachtige figuren en hybride wezens brengt Ikemura op subtiele wijze een gevoel van vervreemding over. Ze stelt dat de intieme relatie van de mens met de natuurlijke omgeving en het universum een bron van troost en geborgenheid kan zijn. Sinds de jaren ’90 werden de “meisjes” een officieel keurmerk in het oeuvre van Ikemura. Ze ontwijken een nauwkeurigere karakterisering, omdat hun gelaatstrekken en leeftijden onspecifiek blijven. Toch zijn deze voorstellingen geenszins ongevaarlijk. Handen die in oogkassen graven, duiden op gewelddadige en (zelf)vernietigende impulsen. Ikemura houdt zich ook bezig met wat zij 'moederschap'-kwaliteiten noemt - levensbevestigende energieën zoals de vruchtbare wereld van onze dromen. Ook hier is Ikemura's soort van poëzie aanwezig: de cyclus van binnengaan, ontvangen, accepteren en opnieuw creëren.
Een ander belangrijk terugkerend motief in het werk van Ikemura is het konijn. Gedeconstrueerde vormen van konijn-achtige verschijnen keer op keer, in sculpturen, schilderijen en zelfs gedichten. "Oorspronkelijk betekent "usagi" konijn of haas in het Japans, maar de betekenis van het woord gaat verder dan dat." Zegt Ikemura. “Ik benadruk dat dit woord alle universele wezens moet omvatten. Het gaat in wezen over het leven zelf - alle cirkels van het leven op aarde en in het universum. Usagi zou een nieuwe terminologie moeten worden voor ons bewustzijn van allerlei kosmische wezens en onze liefde voor hen.”
Ikemura is een internationaal gevierde, Zwitsers-Japanse kunstenaar, gevestigd in Berlijn. Oorspronkelijk afkomstig uit Tsu in de prefectuur Mie, Japan, studeerde Ikemura schilderkunst in Sevilla, Spanje voordat zij naar Zwitserland en vervolgens naar Duitsland verhuisde. Ze won prestigieuze prijzen in Duitsland, Zwitserland en Japan. Ikemura's werk was te zien op de Tokyo Biennale (1988) en de Sharjah Biennal (2001). Ze had solotentoonstellingen in Kunstmuseum Liechtenstein (2002); Het Nationaal Museum voor Moderne Kunst, Tokio (2011); en Kunstmuseum Bazel, Bazel (2019). Haar werken zijn onder meer te vinden in Museum Ludwig, Keulen; Kunstmuseum Bazel, Bazel; Het National Art Center, Tokio; Sainsbury Centre for Visual Arts, Norwich; Kunstmuseum Ahrenshoop, Ahrenshoop; Nevada Museum of Art, Reno; Museum for Ostasiatische Kunst Köln, Keulen; Neues Museum Nürnberg, Nuremberg; Kunstmuseum Liechtenstein, Vaduz en het Centre Pompidou, Parijs.
