Josh Smith bij Xavier Hufkens

Xavier Hufkens presenteert de tweede tentoonstelling van de Amerikaanse kunstenaar Josh Smith (°1976, Okinawa, woont en werkt in New York) met de galerie. Smith presenteert er vanaf 7 juni een reeks nieuwe schilderijen en monotypes die de Magere Hein afbeelden. Deze zullen voor de eerste keer in België worden getoond in een indrukwekkende installatie die beide ruimtes van de galerie overspant.

Van de vis die te zien was op zijn eerste tentoonstelling met de galerie in 2016 tot skeletten, schildpadden, palmbomen en zijn eigen naam: Josh Smith staat bekend om het schilderen van reeksen van eenvoudige maar zeer herkenbare visuele motieven. De Magere Hein is zo'n motief: een direct herkenbare vorm die eenvoudig te dupliceren is vanwege zijn rechtlijnigheid. Net zoals de impressionisten meerdere schilderijen van dezelfde scène maakten om verschillende atmosferische effecten te krijgen, zal Smith herhaaldelijk een onderwerp uit het geheugen schilderen als een manier om verschillende schilderkwaliteiten te onderzoeken. In die zin fungeert Magere Hein als een compositorisch apparaat dat een enorm scala aan creatieve mogelijkheden ontgrendelt. Men zou kunnen zeggen dat het ware onderwerp van deze schilderijen daarom het expressieve potentieel is van verf, kleur en herhaling, eerder dan de daadwerkelijke personificatie van de dood. Tegelijkertijd speelt Smith ook met ideeën van gelijkenis en verschil: net als variaties op een thema is elke Hein een nieuwe iteratie van hetzelfde basisidee. 

De schilderijen zijn, als onderdeel van een doorlopend proces van beeldproductie en experiment, zowel autonome entiteiten als onderdeel van een grotere 'familie' van onderling verbonden werken. Door deze doeken en monotypes in de directe nabijheid en in beide galerijruimten te tonen, wordt de kijker automatisch gevraagd verschillen in kleur of details te onderzoeken. Het palet van Smith varieert van zachte en lichte tinten tot bijna neon-heldere tinten, maar dwaalt ook af naar een spectrum van rijkere en meer aardachtige tonen. De speelse manier waarop deze gecombineerd worden met de virtuoze schilderstijl van Smith, is eindeloos fascinerend: er zijn de ongecompliceerde Heinen en er zijn er die opgaan in een semi-abstracte kluwen van lijnen, er zijn de donkere figuren en coruscerende Heinen die lonken. Een schat aan kleine details, zoals vogels en planten, of krachtige symbolen zoals de maan en de zon, helpen allemaal om de schilderijen verder te individualiseren. Het effect wordt versterkt door unieke randen, waarvan sommige worden geverfd terwijl andere worden gestencild. Deze patronen verwijzen naar vroege Amerikaanse decoratieve muurstencils, evenals naar de gekartelde en geperforeerde randen van postzegels, die beide wijzen op het idee van een besloten ruimte. De suggestieve titels die aan de schilderijen zijn toegewezen, weerspiegelen de gedachten van de kunstenaar over wat het individuele werk zou kunnen overbrengen, terwijl de kijker ook wordt aangemoedigd verder te denken dan het beeld.

Duizenden jaren lang heeft de dood een menselijke of skeletachtige vorm aangenomen in verschillende culturen. De Magere Hein - een donkere, gemaskerde figuur die menselijke zielen met zijn zeis oogst (of dood) - is misschien een van de meest voorkomende en blijvende van al die personificaties. Vanaf de middeleeuwen tot vandaag maakt de belichaming van de dood deel uit van een rijke kunsthistorische en filmische traditie. Het is ook een blijvend embleem voor tegenculturele groepen zoals motorrijders en liefhebbers van Heavy Metal. Binnen deze context kan het beeld van Magere Hein ook worden gelezen als een cliché: een beeld dat zo alomtegenwoordig is dat het nauwelijks een tweede gedachte krijgt. In deze reeks gaat Smith de uitdaging aan om Magere Hein op een eigentijdse en zinvolle manier te schilderen en zo een moderne vorm van memento mori te creëren. Alleen zo overstijgt het het motief van de dood en opent het een ruimte om te overwegen hoe het onderwerp wordt behandeld in de hedendaagse kunst. Uiteindelijk dient de eindeloze herhaling van het onderwerp, gekoppeld aan de rijke schilderkunstige kwaliteiten van de werken, bijna als een tegengif voor de meer grandioze en bedreigende incarnaties van de dood. Hoewel de zeis altijd aanwezig is in deze schilderijen, stralen de doeken van Smith, in zowel letterlijke als figuurlijke termen, een onweerstaanbaar gevoel van joie de vivre uit.

De tentoonstelling omvat ook een groep Grim Reaper-monotypes. Josh Smith is oorspronkelijk opgeleid als graficus en deze unieke werken zijn gemaakt door te schilderen of te tekenen op een glad, niet-absorberend oppervlak. Het beeld wordt vervolgens overgebracht op een vel papier door het op de plaat te drukken. In dit geval is het proces voltooid met behulp van een drukpers. De oppervlakken van de resulterende werken zijn rijk genuanceerd, waarbij de verflagen in wisselwerking staan ​​met de materiaalkwaliteiten van het papier om prachtige visuele effecten te creëren. Josh Smith heeft over de prenten gezegd: "Ik heb het gevoel dat de monotypes een soort schilderij zijn. Het proces van het maken van een monotype zorgt voor reactie en reflectie tijdens het maken. In deze tentoonstelling zul je de veranderingen tussen de monotypes en de schilderijen opmerken."

Josh Smith (1976, Okinawa) woont en werkt in New York. Recente solotentoonstellingen zijn: Josh Smith, Bonner Kunstverein, Bonn, Duitsland (2016), Josh Smith, Museo d'Arte Contemporanea Roma, Italië (2015), The American Dream, Brant Foundation Art Study Centre, Greenwich, Connecticut (2011) en Hidden Darts, Museum Moderner Kunst Stiftung Ludwig Wien, Wenen, Oostenrijk (2008).

Josh Smith
​Finding Emo
​7 juni tot 13 juli
​Xavier Hufkens