Fotografe Zoë Parton herdenkt overleden zus met erg persoonlijke en indringende reeks bij Ingrid Deuss Gallery

Zoë Parton (°1991) stelt vanaf 1 april een heel persoonlijke reeks tentoon bij Ingrid Deuss Gallery, waarin de Belgische fotografe zich onderdompelt in het leven van haar overleden zus. De reeks, die ze vorig jaar als afstudeerproject bij NARAFI maakte (en die galeriehoudster Ingrid Deuss al opmerkte nog voor het klaar was) en nadien geselecteerd werd voor Breda Photo, kan gezien worden als een soort late rouwverwerking. Toen Zoë negen was, verloor zij haar oudere zus Sofie in een verkeersongeluk. Als kind besefte ze niet goed wat dat juist inhield, dood zijn, en nooit meer zien… Dat besef kwam later, in vlagen. Nu, 17 jaar later, is Zoë eindelijk klaar om het voor zichzelf een plaats te geven. Zij is nu 25, terwijl haar zus nooit ouder werd dan 18.

Zoë dompelde zich enkele maanden onder in het leven van haar zus. Ze werkte met mensen, voorwerpen en plaatsen die hun verbinden, ofwel omdat ze er samen geweest waren, er zaken aanwezig waren van haar, of simpelweg omdat de setting aan haar zus deed denken. Dit alles resulteert in een reeks indringende zwart-wit beelden, vergezeld door korte teksten. De contemplatieve beelden vertellen het verhaal van Zoë en Sofie. Haar zus is overal aanwezig, zonder er echt te zijn. Zo zien we Zoë’s hand die met enige schroom de regels volgt van een van de dagboeken die Sofie als kind en jonge vrouw vol schreef. “Op die manier overbrug ik tijd en ruimte. Het brengt ons dichter bij elkaar”, zegt Zoë. En over haar project: “Het was een manier om haar toe te laten in mijn leven, nu, jaren later. Nu is het tijd om los te laten, het uit handen te geven. Ik ben eindelijk in staat om mijn verwerking, mijn rouwproces om te zetten in iets nieuws. Dit is voor mij een manier om haar dood een plaats te geven. Maar het is ook voor haar, en een manier om haar te herdenken.”

“En hoe we opeens weer zo dicht bij mekaar zijn telkens
ik
probeer in mijn foto’s te vatten hoe jouw verhaal mij mee
gevormd heeft, mijn kijken veranderd, mijn zijn beïnvloed
...”

ik hou je dichtbij in de verstilde beelden van ons bestaan.

Toen, ik 9 zij 18.
Nu zij nog steeds 18 ik 24.
16 jaar geleden verloor ik mijn zus in een verkeersongeval.
in beelden leg ik ons verhaal vast. indrukken die ze
heeft
nagalaten, voorwerpen die ze heeft achtergelaten,
gevoelsmatige
verbindingen tussen haar en mij.
zo neem ik haar mee, vereeuwig ik haar, hou ik haar vast.
Hoe zij bij mij is, zonder er te zijn.

Altijd.

Sofie.