Een solotentoonstelling van James Welling in het MACS
Vier jaar na Metamorphosis, de overzichtstentoonstelling in het S.M.A.K. die gewijd was aan het werk van James Welling, met meer dan twintig fotoreeksen die hij sinds de jaren 1970 gemaakt heeft, nodigt het MACS de Amerikaanse kunstenaar uit om het fotografische werk te tonen dat hij tegenwoordig maakt rond architectuur en beeldhouwkunst uit de klassieke oudheid.
De titel is een referentie naar de ‘cento’, een oude dichtvorm waarbij een gedicht gemaakt wordt door fragmenten uit verschillende poëtische of muzikale werken samen te brengen. De kiem voor deze
nieuwe reeks wordt gelegd in 2018, in The Met (Metropolitan Museum of Art) in New York, wanneer James Welling foto’s neemt van de buste van Julia Mamaea, een Romeinse keizerin van Syrische afkomst.
Vervolgens maakt hij afdrukken in diverse kleuren door middel van een oude druktechniek: lichtdruk. De kunstenaar, ontroerd door de vloeibaarheid van de pigmenten die zowel in de beeltenis als in de steen waren doorgesijpeld en zo het gelaat opnieuw een huidskleur gaven, beseft dat deze vervaagde en doorschijnende weergave teruggrijpt naar twee fenomenen uit de geschiedenis: de polychrome beeldhouwkunst uit de oudheid en de zwart-wit fotolithografie in de eerste fotoreeksen over archeologische missies uit de 19de eeuw.
De vele prints, gemaakt op basis van een en hetzelfde fotonegatief van Julia Mamaea als bronafbeelding, zullen vervolgens uitmonden in vele bezoeken aan sites en musea, voornamelijk in Athene en Eleusis, alsook in het bestuderen van kleurentheorieën uit de klassieke oudheid, in het bijzonder die van Aristoteles. Diens persoonlijke observaties van gekleurde voorwerpen in de natuur, voornamelijk van planten, vinden een vreemde en verre weerklank in het fotografische proces van James Welling door zijn beschrijving van fenomenen als het fixeren, vervagen of veranderen van kleuren, bijvoorbeeld bij bladgroen.
De foto’s van Cento reflecteren op een poëtische manier over deze archaïsche opvatting van kleuren; in de tentoonstelling worden ze trouwens geplaatst tegenover een muurschildering die de kleuren(leer) van Aristoteles herneemt. Dat is echter niet de enige bestemming in de tijdreis van James Welling, die sinds 1998 bezig is met digitale technologieën en het kleurenpalet van het softwareprogramma Photoshop, dat als esthetisch voordeel heeft dat “kleur bevrijd wordt” uit het keurslijf van het onderwerp en zijn historische context: “Intense kleuren en bladgoud accentueerden textiel, haar en huidskleur,” zegt hij over Cento en zijn hommage aan de Griekse beeldhouwkunst. “Moderne benaderingen van deze polychromie wekken verbazing bij bezoekers die nog vertrouwd zijn met het neoklassieke schoonheidsideaal. Maar ik ben niet geïnteresseerd in het louter hercreëren van het (kleuren)palet van de oude Grieken. Met behulp van digitale technologie heb ik op de sculpturen heel onnatuurlijke kleuren aangebracht, vanuit het idee dat ze doorsijpelen in de eeuwenoude steen en een eigen leven gaan leiden.”
- Denis Gielen, Curator van de tentoonstelling
James Welling: Cento
23.05 - 29.08.2021
MACS Grand-Hornu
Persconferentie: 21 mei 2021, 14u
%2C%202020.jpg "James Welling, Astragaloi de verre (Osselets), 2020, huile et impression laser sur polyester")
Zoals de muur die op de klimop wacht
Fiona Tan / Daniel Turner / Oriol Vilanova
Gelijktijdig met de tentoonstelling van James Welling presenteert het MACS een tentoonstelling met werk van Fiona Tan, Oriol Vilanova en Daniel Turner.
De tentoonstelling, die de twee identieke ruimtes inneemt van het voormalige ‘Ingenieurshuis’, waarvan enkel de gevels zijn overgebleven van de oorspronkelijke architectuur, houdt een poëtische en kritische reflectie over het thema ruïnes.
Meer info hier