Een publicatie over de Belgische kunstenares Marianne Van Vyve herwaardeert het veelzijdige oeuvre van een bijzondere kunstenares

Mercatorfonds kondigt de publicatie aan van een monografie gewijd aan de Belgische schilderes Marianne Van Vyve (1943–1991), een unieke stem binnen de naoorlogse Europese kunst.

Van Vyve sloot zich nooit aan bij een bepaalde groep, maar volgde haar eigen artistieke weg, vaak tegen de heersende trends van die tijd in. Ze legde haar emotionele landschap vast in haar kunst en was een van de weinige vrouwen die vertegenwoordigd werd door Galerie De Zwarte Panter in Antwerpen, waar zij in 1979 haar eerste solotentoonstelling hield.

Deze Engelstalige monografie verkent haar intrigerende werk, onderzoekt de impact van haar academische opleiding en schetst haar verrassende evolutie als schilder. De monografie belicht niet enkel de veelzijdige loopbaan van Van Vyve, maar draagt ook een diep persoonlijk karakter: het initiatief en de redactie van dit boek kwamen van haar dochter Delphine Cool, die met zorg het leven en werk van haar moeder bijeenbracht.

De publicatie herwaardeert Marianne Van Vyve als een krachtige vrouwelijke kunstenaar in de bredere kunsthistorische context — met een bijdrage van schrijfster, kunstcritica en voormalig Frieze-redactrice Jennifer Higgie — en benadrukt het stille radicalisme van haar latere werk, dat zijn wortels heeft in traditionele Indiaanse geneeskunde. Zo werpt het boek nieuw licht op een opmerkelijke maar relatief onbekende kunstenares wiens oeuvre zich blijft onttrekken aan eenvoudige categorisering.

In haar inleiding blikt Delphine Cool terug op het lange proces om terug te keren naar het werk van haar moeder:

“Hoewel ik twintig was toen ze stierf, was haar plotse overlijden levensbepalend en stilletjes traumatisch. Pas drie decennia later, toen mijn eigen leven verder gevorderd was en mijn kinderen groot, kon ik beginnen haar levensverhaal samen te puzzelen en met de nodige afstand naar haar werk kijken. Ik vroeg me af welke plaats ze innam binnen de artistieke bohème van Antwerpen, de stad die ze nooit verlaten had.”
​— Delphine Cool

Praktische informatie

Marianne Van Vyve
​Uitgegeven door Mercatorfonds

Over Marianne Van Vyve

Marianne Van Vyve werd opgeleid aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunstenen en was een van de weinige vrouwen die vertegenwoordigd werd door Galerie De Zwarte Panter, waar zij in 1979 haar eerste solotentoonstelling hield. Niet gebonden aan een specifieke beweging, volgde zij haar eigen pad, vaak tegen de tijdsgeest in, en bracht in de intimiteit van haar ateliers haar gevoelswereld in beeld.

Haar oeuvre, geworteld in de Europese modernistische traditie, laat zich moeilijk in één hokje plaatsen en reikt van grote figuratieve doeken — geïnspireerd door Magritte, Courbet, Beckmann en Friedrich — tot latere abstracte werken vol textuur en spirituele diepgang.

In haar vroege werk uit de late jaren 1970 profileerde Van Vyve zich als verhalenverteller. Grote figuratieve doeken met imposante vrouwelijke figuren, vaak zelfportretten, beladen met symbolen van moederschap, dood en psychologische diepte, getuigen van haar turbulente innerlijke leven en haar fascinatie voor de Jungiaanse analyse.

In de jaren 1980, na haar scheiding, bleef Van Vyve schilderen terwijl ze haar dochter Delphine alleen opvoedde. In die periode verkende ze steeds sterker archetypische thema’s rond vrouwelijkheid via de figuren van Eva en Persephone, terwijl ze evolueerde naar een abstractere en meer textuurgerichte schildertaal. Haar laatste reeks, gewijd aan bomen en getoond bij Galerie De Zwarte Panter in 1989, fungeert zowel als meditatie over de natuur als bewijs van haar interesse in Indiaanse levenswijsheden, en onthult haar visie op schilderen als een helend proces.

Afwisselend stelde Van Vyve tentoon in gevestigde galerijen en onconventionele plekken — waaronder openluchtparkings en verlaten industriële sites — tot haar carrière abrupt werd afgebroken door haar onverwachte overlijden in Lucca, Italië, op 48-jarige leeftijd.